M
arokko is een ontzettend leuke bestemming voor de meivakantie. Het is slechts 4 uur vliegen, maar je belandt in een compleet andere wereld. Annelies Hoogenboom maakte in juli met haar man en zoon van 12 jaar een mooie reis door zuidelijk Marokko.
We eindigen de avond op onze rug in het zand en met onze blik op een onmetelijke sterrenhemel!
Een warm oranje licht kleurt het straatbeeld wanneer we laat in de avond worden afgezet in de wijk Kasba van Marrakesh. We zien een levendige straat met pratende mensen, volgepropte winkeltjes en kleine restaurantjes met houtskoolvuurtjes, waar de geur van gegrild vlees ons doet watertanden. We moeten opzij stappen voor een bepakt ezeltje. De portier die ons helpt met de koffers loopt voor ons uit een onooglijk straatje in. “Een heks” fluistert onze zoon van 12, als een man in djellaba met puntmuts de hoek om komt. We gaan een nog smaller straatje in en bellen aan bij een enorme deur, die vrijwel onmiddellijk open zwaait. Dan staan we in een ruimte met een receptie balie en een prachtige, symmetrisch ingerichte kast. Onze vriendelijke gastheer verwelkomt ons en houdt ons niet langer in spanning. De kast blijkt een geheime deur te zijn, waarachter ons hotel voor de komende nachten ligt, het Almaha Marrakesh.
In het midden schittert het water in een strakke waterpartij, daaromheen een galerij met zitjes. We nemen plaats en maken direct kennis met de lokale gewoonte om gasten te verwelkomen met zoete muntthee en koekjes. Een ober in prachtig kostuum schenkt de thee vanuit een zilveren theepot van grote hoogte in. Onze magen rammelen dus we storten ons op de koekjes. Dan vraagt onze gastheer of we iets willen eten. Nou… een half uur later, het is inmiddels middernacht, zitten we aan een heerlijke kiptajine met citroen en olijven in het bijzondere restaurant van het hotel.
Alhoewel het voor ons vakantie is, maak ik toch in gedachten notities. Waar ik ook kom, altijd toets ik toch even het “Talisman gehalte”. Deze is goedgekeurd, denk ik tevreden voor ik in slaap val.
Na een heerlijk Marokkaans ontbijt is het tijd om Marrakesh te ontdekken. We wandelen naar het Djemaa el Fna plein, het hart van de stad. Het is er nog rustig, de echte drukte komt hier pas op gang met het openen van de eetstalletjes op het plein. Nu probeert een enkele slangenbezweerder of marktkoopman onze aandacht te trekken, maar we lopen vriendelijk lachend door. Na een kopje koffie in een cafeetje met uitzicht op het plein zijn we klaar voor de medina.
Een labyrint van straatjes vol winkeltjes volgepropt met zilveren theepotjes, felgekleurde slofjes, gordijn kwastjes, kruiden, olijven, sinaasappels en nog levende kippen die a la minute geslacht worden als je er eentje koopt. Als we genoeg hebben gezien, gehoord en geroken trekken we ons terug in ons hotel, dat ook een prachtige hammam blijkt te hebben en een lekker zwembad op het dakterras.
Auto’s huren is altijd een gedoe, en ook deze keer zit het niet mee. Uiteindelijk verlaten we het kantoor met een dure verzekering die we eigenlijk niet wilden afsluiten. We gaan op weg, de hoge Atlas in. Een drukke weg, met langzame vrachtauto’s en geen inhaalmogelijkheden. Het landschap is dor en kaal, wat een ruige verlatenheid. Wat een haarspeldbochten! Tijdens lunchtijd beginnen onze magen te rammelen bij het zien van tajines die langs de kant van de weg op houtskoolvuurtjes staan te pruttelen. We kijken elkaar aan, zullen we? Mels keert en we parkeren voor een onooglijk restaurantje, waar we heel vriendelijk worden ontvangen en naar het dakterras worden gedirigeerd.
Daar zitten we aan een wit formica tafeltje onder een parasol en eten de heerlijkste tajine ever! Het vlees blijkt schaap (“meh” mekkert onze ober om het ons duidelijk te maken) dat is overdekt met laagjes aardappel en groente. Verkwikt rijden we weer verder op weg naar ons volgende verblijf, Kasbah Azul. Na twee uur achter dezelfde vrachtwagen te hebben gesukkeld kunnen we eindelijk inhalen op een stuk rechte weg. Waarna we direct moeten stoppen. Politie! Weten we niet dat we niet mogen inhalen bij een doorgetrokken streep? Dat kost 1700 dirham. Natuurlijk hadden we geen 1700 dirham bij ons, maar uiteindelijk mochten we ook 300 betalen, zonder bonnetje uiteraard. De 300 dirham verdwenen in de binnenzak van de agent en wij reden wat bibberig verder. Aan het einde van de reis moet ik concluderen dat het echt beter is om een auto met chauffeur te boeken. Dat reist meer ontspannen.
Vandaag staat er weer een fikse rit op het programma, we rijden helemaal naar het zuid oosten, richting grens met Algerije, waar alleen maar woestijn is… De weg voert langs ruige afgeplatte tafelbergen en lege vlaktes. Ik roep opgewonden als we een kudde geiten in een boom zien, zo’n komisch gezicht! Het zijn de beroemde Argan bomen, die alleen in Marokko groeien. De geiten klauteren hoog de boom in om bij de sappigste blaadjes te kunnen! Na vier uur rijden komen de prachtige zacht oranje glooiende zandduinen in zicht. Bij een splitsing staan in de middle of nowhere opeens tientallen reclameborden voor hotels, kamelenritten en tentenkampen. Hier moeten we zijn! We volgen de borden naar Riad Madu. Hier gaan we met een quad bike de zandduinen in! Schitterend, wat een uitzicht! Maar ook superspannend, de heuvels zijn best hoog en mijn kind bestuurt zelf zo’n enorm ding! En wat een herrie! Nee, ik ga dit niet promoten, het verstoort de rust in deze prachtige natuur.
We slapen vannacht in een tent in de woestijn, en de mooiste manier om daar te komen is natuurlijk per kameel. In het late middaglicht hobbelen we hoog op de bultige rug door de oranje kleurige zandduinen.
Na een uur arriveren we bij het tentenkamp, waar mannen in traditionele berber kleding ons opwachten met thee en koekjes. Buiten zijn lage zitjes met olielampjes en een kampvuurtje. In de grootste tent is een heus restaurant gemaakt, en hier wordt een heerlijke 4-gangen maaltijd geserveerd. Na het eten wordt er door de berbermannen muziek gemaakt. Het is een mooie sfeer, en al snel ontstaan diepe gesprekken tussen de andere gasten. We eindigen de avond op onze rug in het zand en met onze blik op een onmetelijke sterrenhemel!