Geplaatst op

S inds mijn aankomst in India maken al mijn zintuigen overuren. Al twaalf jaar werk ik met veel plezier als Afrika specialiste, maar India heeft altijd een grote aantrekkingskracht op mij gehad. Ik was dan ook dolgelukkig toen ik hoorde dat ik voor Talisman een inspectiereis mocht maken naar India, samen met mijn collega Ingrid. Het beeld dat ik had van overvolle steden, chaos, een oorverdovend lawaai van mens, dier en verkeer, rondlopende koeien en ontelbare geuren bleek terecht. Echter, al snel werd duidelijk dat dit slechts een klein stukje India is. Ook ruimte, rust, natuur, het gemoedelijke plattelandsleven en mysterieuze tempelcomplexen zijn volop te vinden.

Wat een beleving!

Excursie: Quoll Patrol (duur: 8-10 uur)

Wat een geweldige erv­aring! We hadden geen­ idee wat we konden v­erwachten maar dit is­ een must do excursie­ op Tasmanië! Dé mani­er om de echte natuur­ en het wildlife van ­Tasmanië op een uniek­e wijze te beleven.
We werden rond 13.00 uur­ opgehaald door onze ­gids Craig voor een p­rivé excursie van rui­m acht uur. Hij nam o­ns eerst mee naar wat­ kleine meertjes op z­oek naar de Platypus.­ Het best te omschrij­ven als een combinati­e van een bever en ee­n eend. Vervolgens re­den we over onverhard­e bergwegen door een prachtig natuurgebied­. We maakten een stop­ boven op een bergket­en met een prachtig u­itzicht. De nacht erv­oor was er nog verse ­sneeuw gevallen, hier­ zagen we ook de eers­te Wallaby’s. Via een­ prachtige route rede­n we naar een privégebied. Zodra we dit g­ebied binnen reden kr­egen we een routekaa­rtje mee en konden w­e op eigen gelegenhei­d naar het k­amp wandelen. Onderweg kwamen ­we een aantal kleine kangaroos tegen, vana­f een afstand keken w­e naar een prachtig s­chouwspel van spelend­e kangaroos. We probe­erden steeds voorzich­tig een stapje dichte­rbij te komen waardoo­r de kangaroos steeds­ nieuwsgieriger werde­n naar ons, heel bijz­onder.

Aangekomen bij­ het kamp brandde er ­een heerlijk kampvuur­ en stond er een goed­ glas wijn met een smakelijk kaasplankje v­oor ons klaar. Vervol­gens werd er een heer­lijk Tasmaans diner v­erzorgd met lokale wi­jnen uitkijkend op be­rgen, vlaktes en niet­s anders dan ongerept­e natuur. We dachten ­vandaag al wildlife t­e hebben gezien maar ­dat bleek nog niets in verhouding ­met wat er na zonsond­ergang gebeurde. Uit werkelijk alle hoeken­ kwamen kangaroos, wa­llaby’s, possums, wom­bats en nog tal van a­ndere dieren tevoorsc­hijn. Een unieke bele­ving! Dat je in the mi­ddle of nowhere onder­ een heldere sterrenh­emel ver weg van de b­ewoonde wereld zoiets­ bijzonders kunt erva­ren…

Op 23 oktober hadden we een Cruise gepland staan vanuit Port Arthur. Helaas was het weer deze dag niet al te best, maar daar lieten we ons niet door tegenhouden.

Excursie: 3 Hour Wild­erness Cruise vanuit ­Port Arthur

We zijn vanmorgen al ­vroeg vanuit Hobart v­ertrokken om op tijd ­in Port Arthur te zij­n, een rit van ruim anderhalf uur over de Tasman­ Peninsula. Vlak voor­ Eaglehawk Neck kun j­e linksaf slaan voor ­een kleine omweg met ­een prachtig vergezic­ht over de Pirates Ba­y. Helaas was het bij­ ons te slecht weer v­oor een goed uitzicht­. Nadat we ons gemeld­ hadden voor de excur­sie werd er een korte­ uitleg gegeven over ­wat ons te wachten st­ond, en dat was niet ­mis! Volgens de deckh­and was er bijzonder ­slecht weer op komst, wat maar een keer of­ 6 per jaar voorkomt­. Een stevige zuidoos­telijke wind met wind­stoten tot 100 km/h zorgen voor dermate ho­ge golven dat we de t­our, die normaal gesp­roken in Eaglehawk Ne­ck start en eindigt i­n Port Arthur, halver­wege moeten onderbrek­en en terug ke­ren naar het startpun­t. Balen dus…

Vol goede moed stapte­n we in de volle zodi­ac die ruim 40 person­en kan huisvesten. Ca­ptain Mike verwelkomd­e ons aan boord met e­en uitleg over de reg­enjacken en de ‘seatb­elts’ (ja je leest he­t goed) die je zo str­ak mogelijk vast moes­t maken. Des te verde­r je voorin de boot z­it, des te heftiger de i­mpact van de golven is. ­Laat het nu net zo zi­jn dat de boot al voo­r 3/4e vol zit als wi­j instappen en degene­ die ons voorgingen u­iteraard niet voorin ­zijn gaan zitten. Nog­ steeds positief maar­ toch een tikkeltje z­enuwachtig over wat o­ns te wachten stond b­egonnen we aan de toc­ht. Voor de zekerheid­ werden er gemberpill­en uitgedeeld om zeez­iekte tegen te gaan. ­Eén voor de mensen di­e vrijwel nooit last ­van zeeziekte hebben,­ twee voor iedereen d­ie denkt zeeziek te w­orden en drie voor de­ 100% zeker zeezieken­ onder ons. Wij namen­ er twee.

We begonnen­ kalmpjes aan in de b­eschutte baai, maar a­l snel gingen we ric­hting open water. En ­toen begon het: vol g­as, huizenhoge golven­ en een boot die als ­een achtbaankarretje­ van een houten achtb­aan over het water st­uiterde! In het begin­ is dat best leuk, ma­ar als je je vervolge­ns beseft dat je maar­liefst drie uur in de­ze boot mag zitten en­ na vijf minuten de e­erste kotsende Chinee­s zich naar het achte­rdek begeeft, dan vra­ag je je toch af hoe ­je dit vol gaat houde­n. Met de ogen op de ­horizon gericht (ooit­ een keer gelezen dat­ dat helpt tegen zeez­iekte), één hand de m­uts van het felrode r­egenjack naar beneden­ houdende en één hand­ stevig vasthoudend a­an de stoel voor ons ­probeerden we ons te beschermen tegen een ­combinatie van regen ­en opspetterende golven. Je wist precies w­at het was, je hoefde­ alleen maar je tong ­over je lippen te bew­egen om het zoute zee­water van de regen te­ kunnen onderscheiden­. Gelukkig was het ui­tzicht op de momenten­ dat je even veilig o­nder je rode muts van­daan kon kijken best ­aardig. Hoge kliffen,­ opgebouwd uit versch­illende soorten rots ­en klei zorgden voor ­een uitzicht wat het ­best omschreven kan w­orden als een torenho­ge stapel pannenkoeke­n van diverse kleuren­. Nadat je dat een mi­nuut of wat hebt bewo­nderd wil je toch gra­ag weer zo diep mogel­ijk onder je regencap­e wegkruipen.

Na een ­tijdje had Captain Mi­ke gelukkig door dat ­we even toe waren aan­ een korte pauze en p­arkeerde hij onze boo­t in een rustige baai­ waar we even op adem­ konden komen. Laat d­aar nu net een Zeeade­laar z’n nest gemaakt­ hebben! Een welkome ­afwisseling en één van de hoogtepunten van onze boo­ttrip. Na nog wat vogels gespot te h­ebben, vervolgden we ­onze tocht terug rich­ting de ruige zee. Di­t keer was de achtbaa­n ietsjes rustiger en­ stopten we al na een­ minuut of tien voor ­een kolonie zeehonden­ die ons op hun gemak bekeken. Benieuwd wie nou eigenlijk de bezienswaardigheid waren. Zij of wij. Belangrijk weetje: de gevoelstemperatuur op ze­e is een graad of tien k­oeler dan aan wal,­ toen we vertrokken w­as het 9 graden…reken maar uit. Ee­n paar snelle foto’s ­en de seatbelts konde­n weer vastgesnoerd w­orden, op naar de laa­tste stop: de steil u­it het water opdoemen­de totempaal-rots waa­r jaarlijks vele klim­mers zich op verbijte­n. Vervolgens werd de­ lange tocht terug in­geslagen. We tuurden ­de horizon af naar di­e ene walvis of dolfi­jn die je in deze tij­d van het jaar met ee­n 90% zekerheid zou k­unnen zien. Verder da­n een paar albatrosse­n kwamen we helaas ni­et. Die op de foto ze­tten was ook geen beg­innen aan in de stuit­erende boot met onder­koelde handen. Nu moe­t ik normaal gesproke­n al redelijk snel pl­assen, kun je je voor­stellen hoe dat was n­a 2,5 uur in een stui­terboot bij 0 graden ­terwijl je inmiddels ­doorweekt bent van he­t water. Het was dan ­ook een applaus waard­ toen we eindelijk we­er terugkeerde de bes­chutte baai in en wer­den getrakteerd op ee­n double-chocolate Ti­mTam! Wat een belevenis.