Geplaatst op

E en bizar maanlandschap, opgedroogde lavastromen, besneeuwde vulkanen en azuurblauwe meren. Welkom in de wereld van het Tongariro National Park! Op je route door Nieuw Zeeland mag dit park eigenlijk niet ontbreken. Voor veel reizigers, en ook voor mij, is het één van de hoogtepunten op het Noordereiland. De Tongariro Crossing wordt gezien als één van de spectaculairste wandelingen op het Noordereiland. De tocht van ongeveer 17 kilometer met als hoogste punt 1886 meter loopt van Mangatepopo tot Ketetahi. Volgens kenners de mooiste dag wandeling van Nieuw-Zeeland

Diep in het dal beneden mij liggen drie helderblauwe meren, de Emerald Lakes, onbeschrijflijk mooi.

Om vijf uur in de ochtend gaat mijn wekker, eindelijk is de dag aangebroken waarop ik de Tongariro Crossing ga hiken. Voordat ik aan de wandeling kan beginnen worden eerst mijn spullen gecheckt, omdat het weer op de top razendsnel kan veranderen is het dragen van een waterdichte jas en wandelschoenen van groot belang en daar controleren ze dan ook streng op. 

De toon is gelijk gezet als onze buschauffeur ons vertelt over de veiligheidsmaatregelen. Als de stoplichten op de berg rood of oranje oplichten, mogen we niet verder, maar moeten we via dezelfde weg weer teruglopen. Mocht de vulkaan echt uitbarsten, moeten we vooral niet gaan rennen. Ach, zo ernstig kan het niet zijn, denk ik nog. Die laatste uitbarsting is vast heel lang geleden. “Wanneer was de laatste keer dat de vulkaan uitbarstte?” vraagt een meneer in het busje, 2012 lacht de man. Oeps, ik trek mijn woorden weer in.

De wandeling begint met een lang recht stuk dat leidt naar ‘The Devil’s Staircase’. Er lijkt geen eind te komen aan deze zware klim. Onderweg en op de tussenstukken loop je in een soort maanlandschap. Rood en zwart gesteente wisselen elkaar af. Na zwoegen en zweten en duizenden traptreden komt langzaam maar zeker Mount Ngarahoe in beeld. De Lord of the Rings kijkers kennen die waarschijnlijk als Mount Doom.

We staan inmiddels boven de wolken en het is vrij koud geworden. Nu merk je pas hoeveel de temperatuur verschilt tussen boven en beneden. Na nog een kleine heuvel kom ik bovenaan op de berg. Diep in het dal beneden mij liggen drie helderblauwe meren, de Emerald Lakes, onbeschrijflijk mooi. 

Door het afdalen wordt het gelukkig langzaam weer iets warmer. Als ik eenmaal over de bergkam ben gelopen begint technisch gezien, het gevaarlijkste deel van de wandeling. Allerlei borden kondigen aan dat we nu echt in gevaarlijk vulkanisch gebied zijn. Dat is helemaal goed te zien aan de stoomwolken die boven de rotsen zweven. Het lijken gewone wolken, maar het is eigenlijk stoom dat van een krater afkomt. Onder de stoomwolken borrelt allerlei vulkanisch gesteente en magma. 

De Crossing zelf is daarna een stuk minder intensief geworden. Vanaf dit moment volg je een pad naar beneden door middel van langgerekte haarspeldbochten. Het laatste stuk van de wandeling gaat door een bosrijk gebied. 

Na ruim 6,5 uur wandelen komen we bij het eindpunt van de crossing aan waar we nog even nagenieten van al het moois wat we onderweg gezien hebben. Ik ben weer een bijzondere ervaring rijker! 

Wanneer je iets minder goed ter been bent of minder lang de tijd hebt kun je ook een spectaculaire rondvlucht maken over het Tongariro National Park.